spannend avontuur en Twijfelfontein

19 april
We zijn weer vertrokken uit Swakopmund en eerst op weg gegaan naar de Pelsrobben. Nog nooit zoveel pelsrobben bij elkaar gezien! Het waren re echt wel 100.000 zoals we in de erisgide hebben gelezen. Waar we ook keken we hoorden, zagen en roken alleen maar pelsrobben. Zelfs in zee zagen we allemaal zwarte koppen van de robben.
Weer verder want er stond nog meer op het programma. Weer een ander landschap: een vlakke woestijn met hier en daar in de verte een rots. Zover we kijken konden zagen we niets. Zo nu en dan een autoband langs de weg die aangaf dat er een afslag was. Rond etenstijd kwamen we een picknickplek tegen (bleek uiteindelijk de enige vandaag) en hebben we snel even gegeten. Het was erg heet en de boompjes die er stonden waren nog te klein om schaduw te geven.
Bij White Lady afgeslagen en na uitgebreid overleg toch belsoten om de wandeling naar de rotstekening te aanvaarden met een gids. Hij heeft ons onderweg wat verteld over de taal die zij spreken (Damara). Zij klakken heel veel met de tong. Op een gegeven moment was hij in het zand woorden aan het opschrijven om te laten zien hoe zij de 'klakken' op schrijven. Een soort schuin uitroepteken geeft een klak aan, twee verticale strepen 2 klakken.
Bij de 'white lady' aangekomen bleek het een 'white man' te zijn. Voor zover ik het begrepen heb is die naam gekozen is om meer toeristen te trekken. Onze gids vertelde dat je aan de gebruikte kleuren kunt zien uit welke tijd de tekeningen ongeveer zijn. De kleuren worden samengesteld uit voorhande materialen, volgensonze gids ging dat van vet en as tot aan bloed en urine.

Na deze verschrikkelijk warme en vermeoiende tocht moesten wij nog verder naar de camping. Dat zou volgens de gids 1 1/2 uur zijn. Dan zou het mooi kunnen. Dus niet, het was ruim twee uur en we kregen, jaja, onze derde lekke band. Honderden kilometers over grind, gravel en zand en wij hebben een stuk ijzer in onze nieuwe vredesteinband!
Wij zijn intussen een volleerd 'bandenverwisselaarsteam'. Maar dit mag van ons wel de laatste zijn.

Door al deze vervelende gebeurtenissen was het intussen donker (nee, wij gaan niet in het donker rijden!) en zijn wij tot overmaat van ramp ook nog verdwaald. Ik kan je zeggen, dat is hier echt niet leuk! Van de spanning en ook de warmte had ik ook nog een geweldige hoofdpijn gekregen. Uiteindelijk kwamen we een bord naar een lodge tegen en besloten we daar maar naar toe te gaan. Onderweg nog wel even gestopt omdat ik ook nog over moest geven. bij de lodge gevraagd om een kamer en verteld waar we naar toe hadden gemoeten. Oh, zei de man, maar dat is vlakbij, maar 30 km. Toch maar besloten om daar heen te rijden en na nog een korte stop omdat mijn maag nog steeds rommelde, zijn we uiteindelijk op de camping aangekomen. Daar bleken we de enige kampeerders, er was geen licht en en moest het water voor douche nog verwarmd worden.Maar de 'lichtman' kwam olielampen in de wc en douche zetten. En wat voor douche: een rieten hokje, waar bij de wc wel gaas aan de binnenkant zit, maar waar bij de douche alleen een soort kralengordijn hangt en vloer bestaat uit dezelfde stenen als buiten. Maar dat kon ons vandaag helemaal niets schelen, al hadden we buiten moeten douchen. Na een half uur hadden we warm water en zijn we na een warme douche lekker gaan slapen.
Ik geloof dat ik nog nooit zo blij met mijn campingmatrasje ben geweest. Eind goed al goed, zullen we maar zeggen.

20 april
Vanmorgen lekker lang in ons bedje blijven liggen. Eindelijk konden wij de omgeving eens bekijken. Wat een voorrecht om vanuit je tentje die prachtige kleuren van de opkomende zon te zien. Om acht uur kwam het personeel van de camping aanlopen (sommigen lopen meer dan 2 km) en even later hoorden wij ze zingen en daarna gingen ze elk een kant op.
De was is gedaan, we hebben gegeten en koffie gedronken en gaan de tent inklappen en de omgeving bekijken.
Eerst naar Twijfelfontein. Ook daar ging een gids mee omdat sommige toeristen het lastig vinden om van de tekeningen en gravures af te blijven. De naam twijfelfontein is bedacht door een boer die van 1946 tot 1968 op deze plek heeft gewoond en de fontein dan wel en dan weer geen water gaf. We hebben veel van de tekeningen gezien en ook de uitleg ervan. Het was de manier van communiceren en zo werd voor anderen aangegeven waar de waterputten waren en welke dieren er waren gezien. Het waren reizende volken en daardoor staan er ook pinguins en zeeleeuwen op, die men aan zee had gezien.

Het meisje verteld ons over de leermogelijkheden van de kinderen in Namibie. Tot een jaar of tien kan iedereen naar school, daarna wordt een eigen bijdrage verwacht en dat is voor veel ouders niet op te brengen. dit meisje heeft werk dicht bij huis en dit te danken aan haar oom die hetzelfde werk deed. In Ai Ais spraken wij een meisje dat in het restaurant daar werkt en voor iedere gewerkte maand 8 dagen vrij heeft. zij spaart ze dan op om na twee maanden 16 dagen naar haar ouders en haar zoontje in het noorden van Namibie te gaan. Een lange dag reizen. Ook op andere plaatsen spraken wij mensen die uit het noorden kwamen en in het zuidelijke deel van Namibie werken.

Na de Twijfelfontein hebben we een soort openluchtmuseum bezocht. Hier kregen wij uitleg over de wijze waarop vroeger geleefd werd. Erg leuk, opgezet door de bewoners van Damaraland. We zagen hoe de kralenkettingen gemaakt werden van struisvogeleieren, stekels van het afrikaans stekelvarken en diverse zaden en peulen. Ook de medicinale werking van de planten en kruiden werd uitgelegd. En o.a. met salie wordt hier parfum gemaakt. Daarna kregen we een zang en dans voorstelling en zijn we weer naar de camoing gegaan. Daar zagen we oude bekenden van eerdere overnachtingen en hebben we met elkaar zitten eten en lang zitten kletsen en nu treft Henk voorbereidingen voor de braai en gaan we straks lekker eten.
Henk geniet van het vuurtje stoken. Van wie heeft hij dat toch?
Maar we hebben heerlijk gegeten.