Via Popa Falls naar Botswana en Zambia

Nadat we een paar dagen veel met het skimmen bezig zijn geweest en er 's nachts soms mee wakker werden hebben we het nu achter ons gelaten. We hebben inmiddels ook begrepen dat het veel mensen overkomt.
We zijn doorgereden naar Popa Falls. De weg er naar toe zagen we heel veel 'dorpjes' met strooien hutjes, maar in tegenstelling tot het gebied ten zuiden van Etosha, waren deze 'dorpjes' netjes onderhouden (geen half ingestorte hutjes) en steeds meer stenen huisjes. Er was hier ook veel bedrijvigheid. Sinds wij Grootfontein voorbij waren werden de dorpjes netter. De mensen zijn hier ook bijzonder vriendelijk en behulpzaam.

Op de camping hebben we een plekje aan de rivier. Prachtig! De camping is verder niet gezellig. Het is een camping die beheerd wordt door de overheid en het personeel doet hier niets om het netjes te houden of om mensen te trekken. Een voorbeeld: door de overstroming van de rivier zijn een aantal barbeque's geheel of gedeeltelijk in het water terecht gekomen. Dat is nu een aantal weken geleden en ze liggen er nog. Ook de elektrische bedrading was hierdoor aangetast en een aantal lampen deden het niet. Pech dus, want ze repareren het niet. Het stopt bij het constateren van het feit. Op een camping met een eigenaar wordt er direct iets geregeld waardoor je wel licht hebt. Zo kwamen we al eens een olielamp brengen omdat ze zagen dat wij niet genoeg licht hadden.
Een canadees stel dat wij gesproken hebben wilde voor een aantal dagen een chalet huren, maar wilde hier over onderhandelen. Alle chalets waren vrij omdat het nog voorseizoen is hier. Er was geen onderhandeling mogelijk. Ze houden vast aan de prijs die er voor staat.Dus bleven de chalets leeg. Er wordt ook niet verder gedacht, deze mensen moesten ook wat te eten hebben, wat weer meer geld oplevert. Maar dit was duidelijk niet hun gedachtegang.

We kunnen goed merken dat hier in het noorden veel meer regen is gevallen, terwijl er elders in Namibie gebieden zijn waar helemaal geen regen is gevallen.
Nog even naar het natuurpark gereden. We hadden nog een uur, maar moesten wel het volle pond betalen. Ook hier zit geen ruimte. Prijs is prijs. Wel weer leuk om door een park te rijden, op zoek naar dieren.
's Avonds wilden wij in het restaurant eten. Dat ging speciaal voor ons open.
We hadden vroeg gegeten en geen licht, wij lagen wel heel vroeg op bed en waren we de volgende morgen om 6.30 op. Heerlijk gerommeld en wat gewassen en om half negen zaten we al aan de koffie, met op de achtergrond het geluid van de waterval....

Daarna weer even naar het park waar we een prachtige sabelantilope hebben gezien.

Omdat we nog even onze bankrekening wilden checken wilden we bij de supermarkt gaan vragen of er een internetcafe in de buurt is. Toevallig kwamen we daar de mevrouw tegen die ons 'smorgens het kaartje voor het natuurpark had verkocht. Zij wist wel een shop. Terug richting de camping en dan aan de linkerkant van de weg. OK, wij terug en aan de linkerkant stond een gebouw dat wij een garage zouden noemen. Wij naar binnen, de deur stond open. Daar zaten een paar jongens achter een computer en ja, er was internet, maar, zei hij erbij, het is traag en het is hier warm. Maakt niet uit , als er maar internet is.
En het was warm! `Maar wij hadden internet en daar ging het om.

Toch maar weer doorgereden naar het park en nu olifanten, giraffes, diverse antilopesoorten, apen en een varaan gezien.
Na een heerlijk maal van de braai nog even zitten met een glaasje wijn. Eens kijken hoelang wij het vanavond volhouden.
28 april
Onze laatste dag in Namibie. Naar de grens door de Caprivistrook, een natuurpark, en ja , daar stak een olifant de 120 km weg over. Het gebeurt dus toch.
Onderweg langs de kant van de weg nog twee olifantjes gekocht en deze op de achterbank gelegd. Dom! Vanwege de mond en klauwzeer in Botswana zijn er allerlei voorzorgsmaatregelen. Op een bord bij de grenspost staat wel dat vers vlees en melkproducten niet mee mogen. Dat leek ons logisch. Maar op het briefje van de mevrouw die tussen de grensposten van Namibie en Botswana instaat, stond o.a. dat houtsnijwerk niet ingevoerd mag worden in Botswana. dus pakte zij de olifantjes. Tot overmaat van ramp vertelde ze dat we ze wel mogen kopen bij het kraampje dat 50 meter verderop staat. Een blik erop vertelde ons dat dat gewoon de ingenomen souvenirs zijn. Ik was behoorlijk boos en dat zag het meisje. Als we de olifantjes verstopten mochten we ze meenemen. Huh!! Gaat dat zo makkelijk. We moesten bij de Botswaanse grens maar zeggen dat we ze hier gekocht hadden! Nou ja...
Ze wilde ook nog even in de koelkast kijken. Begrijpelijk en de melk mocht niet mee. Maar de kaas wilde zij wel hebben. OK meid, jij de kaas, wij de olifantjes. 't Is al goed. Maar wel heel bijzonder. De yoghurt mochten we wel houden, snap je het nog?
Toen kwam het verhaal van het ontsmetten. We moesten uit de auto komen en met de schoenen over een mat lopen, ook de wandelschoenen moesten uit de auto en op de mat worden gezet. Het leek nergens op. Als dat ontsmetten is? Met de auto moesten wij door een grote ontsmettingsbak rijden. Het zag er allemaal zo vies uit, ik was blij dat ik schoenen aan had.
Bij de grens moesten we ons weer eens registreren en na N$ 160 te hebben betaald mochten we Botswana in.
Daar stonden we op een camping waar we gewaarschuwd werden voor rondlopende krokodillen en nijlpaarden. Maar de bewakers zouden ze 's nachts bij ons vandaan houden.

29 april
Het volgende avontuur! Zambia.
Om half tien werden we opgehaald met een busje. De chauffeur zou ons langs de douane en naar de rivier brengen. Dat ging mooi. Bij de rivier lagen een aantal kleine bootjes waar wij naar toe reden. Met zo'n bootje zouden wij de rivier oversteken naar Zambia. We hadden even het gevoel dat wij de grens overgesmokkeld werden. Bij de rivier stonden ontzettend veel vrachtauto's te wachten. Er kon per boot 1 vrachtauto mee!! sommige vrachtauto's stonden wel 14 dagen te wachten, vertrelde onze chauffeur. En wij reden daar zomaar langs.

Goed, met het bootje dus. Tussen de grote boten door die een voor een de vrachtauto's vervoeren. Aangekomen aan de overkant worden we direct lastig gevallen door enkele jongens die hun waar willen verkopen. De man van de boot draagt ons over aan de chauffeur van het busje dat ons naar Livingstone brengt. Wij lopen mee en de jongens met hun waar ook. En iedereen praat. Wij in het busje, de chauffeur meet onze paspoorten en $ 100 naar de grenspost. Met die knop kun je de deur dicht doen, want de verkopers waren er nog steeds. Toch maar iets gekocht en de deur dicht gedaan.
Even later kwam de chauffeur terug met onze paspoorten mt daarin een visum voor Zambia. Ze hoefden ons niet te zien. We mochten verder.
In Livingstone zitten we in een safaritent. Gewoon luxe kamperen zeg maar. Voor de middag hebben we een safari cruise over de Zambezi geboekt en eerst even naar de bar voor een drankje. Daar in gesprek geraakt met de barman. Hij vertelde ons wat over het leven in Zambia. Ook hier wonen nog veel mensen in rieten hutjes, maar dat veranderd ook. Scholen en ziekenhuizen worden betaald van ht geld dat door andere landen aan Zambia is gegeven. Van 50 % weet de barman te vertellen dat het daadwerkelijk gebruikt wordt voor scholen en ziekenhuizen. Van de andere 50 % weet hij niet wat er mee bebeurt. Daarnaast is het afhankelijk van de provincie waar de president vandaan komt wie wat krijgt. Zambia heeft tien provincies en de provincie waar de president vandaan komt krijgt het meeste geld om te ontwikkelen. Dit is de vijfde president sinds de onafhankelijk van Zambia in 1964.
Over de ziekenhuizen vertelde hij dat met welke klacht je ook komt, je krijgt altijd hetzelfde medicijn. De mensen die er werken zijn niet altijd gekwalificeerd, maar wel het vriendje van de minister van gezondheidszaken. Dit hadden we in Namibie ook al van Andrea gehoord.
Hij wil ook graag naar college om de landbouwrichting te volgen en had altijd goede cijfers op de vorige school. Maar er was geen mogelijkheid dat hij geld kreeg om verder te leren en zijn ouders hebben het geld er niet voor. Daarom is hij nu een aantal jaren aan het werk en zodra hij genoeg geld heeft, stopt hij met werken en gaat hij naar college.
De bootcruise was leuk en de zonsondergang geweldig. Het was gezellig samen met een canadees meisje en haar vriendin uit Zambia. Henk maakte een opmerking over de kleur van haar haar, maar dat blijkt dus hartstikke nep te zijn, zoals veel meisjes dat hier hebben (ook de Himba vrouwen trouwens). Hun eigen haar is echt onhandelbaar en daarom hebben ze dat heel kort en dragen ze een pruik.

30 april The Victoria Falls

Vroeg op en naar de Falls met de taxi. Naar de Boil Pot gelopen. Een plek waar al het water langs moet. Een kolkende massa. Daarna naar de brug. We hebben ons eerst als monniken verkleed: onze eigen poncho, daar overheen de bruine regencape met een paar prachtige blauwe (Henk) en gele (Ellen) plastic slippers. Bedenk daar een paar blote onderbenen bij en het plaatje is compleet. Maar we waren er wel erg blij mee want we kregen bij vlagen enorm veel water over ons heen. Als de damp even weg was kon je wat van de waterval zien, maar het mooiste moet nog komen: vanmiddag gaan we een microlight vlucht maken over de Victoria Falls.

En het was awesome! Wat een prachtig gezicht is dat wanneer je over die waterval vliegt. Super. Op de terugweg zagen we nijlpaarden, olifanten en buffels. Jazeker, Henk heeft de big 5 gezien, nu ik nog.