Weer thuis vol herinneringen en verhalen

Ons laatste verslag van deze bijzondere reis:

Na een lange dag rijden zijn we om vijf uur aangekomen in Johannesburg. We waren moe, hebben wat gegeten en zijn op tijd gaan slapen.

De volgende morgen contact gehad met Joop Lensink en we hebben afgesproken dat wij eerst naar het Apartheid Museum zouden gaan en elkaar 's middags zouden ontmoeten bij de ingang van het museum. Dat museum is werkelijk erg indrukwekkend, al kregen we af en toe een gevoel van plaatsvervangende schaamte toen we zagen hoe de zwarte bevolking werd behandeld door de blanken. Dit museum is volgens ons wel een must wanneer je Johannesburg bezoekt.

's Middags met Joop Lensink naar de Andrew's Church. Daar worden door de week kinderen opgevangen. De kinderen komen daar na school naar toe, krijgen eten en worden bezig gehouden. Lucia werkt als sociaal werker bij de stichting en probeert kinderen met problemen te helpen. Om de kinderen goed te kunnen helpen zoekt ze ook de ouders op om te proberen samen de kinderen te helpen. Dit valt vaak niet mee omdat vooral de pubers het allemaal zelf wel weten en niets van naderen aan willen nemen. Ook het aids probleem is groot. Het wil maar moeilijk doordringen dat men zelf wat kan doen om besmetting te voorkomen.

In het weekend worden er verschillende diensten gehouden door diverse geloofsgroepen.
In de loop van de middag zijn we achter Joop aan gereden naar zijn huis en hebben we zijn vrouw Wil ontmoet. We hebben veel zitten praten over het werk van Joop, hun jaren in Zambia en Afrika en, uiteraard, over Zuidwolde. Het was erg gezellig en na een heerlijke maaltijd, besloten met een heerlijke kop rooibosthee, zijn we weer naar de lodge gereden. Dit keer met de GPS van Joop. Dat rijdt toch wel erg gemakkelijk, want Johannesburg is een enorm grote stad!

Op woensdag zijn we 's morgens met behulp van de GPS vlot naar de kerk gereden en daarna samen met Joop naar een hostel voor mannen. Het gebouw heeft wat weg van een groot pakhuis waar enorm veel mannen wonen,die ieder ong. 1,8 m2 ruimte hebben. De kamer waar wij geweest zijn stonden vijf bedden. De meeste van deze mannen hebben geen werk en hangen maar wat rond. De mannen die wij gesproken hebben zingen met elkaar en hebben ook een CD gemaakt. Ze zijn al eens naar Amerika geweest voor een toer, maar verder nemen ze jammer genoeg niet veel initiatief om meer op te treden. Ze hebben voor ons gezongen. Erg leuk.

Daarna naar een andere project waar jongeren met drama bezig zijn. Daar hebben een aantal jongeren voor ons gezongen en een stukje opgevoerd over het probleem dat ontstaat doordat buitenlanders naar Zuid Afrika komen en het werk inpikken.

Het volgende bezoek was aan een dagopvang voor jonge kinderen. Deze kinderen wonen in een 'plakkerskamp'. We zijn daar door heen gereden en je wordt er naar van als je ziet hoe deze mensen moeten leven in de hokjes van metalen platen. Van de kinderen die daar wonen kunnen er 20 worden geplaatst bij de dagopvang. En daar zie je dan hele blije kinderen, ondanks de ellendige omstandigheden waarin ze opgroeien. Ik had wat foto's gemaakt van de kinderen en toen ik ze aan hen liet zien werden ze heel enthousiast, kwamen bij me staan en toen ze de foto's zagen moesten ze heel erg lachen.

Daarna moesten wij weer weg omdat de auto om vier moest worden ingeleverd. Maar eerst nog even langs de brandweerkazerne. Een brutaal mens heeft de halve wereld, dus gewoon (net als in Christchurch) gevraagd om een T-shirt van de plaatselijke brandweer. En ook deze keer kregen we een rondleiding door de kazerne en een shirt.

Toen moesten we toch echt de auto terugbrengen. Maar daar aangekomen bleek dat de papieren vanuit Kaapstad niet waren doorgestuurd en volgens Kea zouden wij de auto morgen pas terug brengen. Ze konden nu niets beginnen dus moeten we morgen om 8 uur weer terug komen. Terug in de lodge eten besteld en daarna de koffers maar gepakt. Eens kijken of alles erin past....

Onze laatste dag in Johannesburg begon wat vervelend. Henk voelde zich helemaal niet lekker, was duizelig, misselijk en had een droge mond. Hij voelde zich zo beroerd dat ik maar naar de receptie ben gegaan om te vragen of iemand met mij mee kon rijden naar Kea om in ieder geval de auto even terug te brengen. Henk zag dat op dat moment niet zitten en ik had niet genoeg lef om er alleen naar toe te rijden. Het was een drukke weg en zoveel had ik niet gereden. Maar het was geen probleem, een van de medewerkers reed de auto terug en als we een dokter nodig hadden moesten we het maar zeggen. Dan belde ze er wel een. Geweldig!
Nog even bij Henk gekeken, hij lag op bed en was zo misselijk dat ik eerst nog een emmer heb geregeld en toen naar Kea.
Alles werd gecontroleerd en goed bevonden en waren we een uurtje later weer terug. Gelukkig voelde Henk zich wat beter. We hebben de koffers meegenomen naar de ingang en zijn nog even in het zonnetje gaan zitten tot Joop ons kwam halen. Henk begon zich gelukkig wat beter te voelen en zijn we naar Soweto gegaan. Onderweg ernaar toe hebben we de plek bekeken waar de boerderij Langlaagte stond waar het eerste goud gevonden is. Na die vondst kwamen er veel mensen naar deze plek en is Johannesburg ontstaan.

Op weg naar Soweto vertelde Joop dat Soweto in 1948 is gebouwd en een tijdelijk onderdak voor mensen zou bieden. Maar er kwamen veel mensen naar toe en het breidde zich steeds verder uit. Het idee was dat Soweto zou groeien tot 1980. Tegen die tijd zouden er verschillende republieken zijn en zou iedereen weer terug gaan. Maar de fabrieken wilden niet verplaatsen en de mensen gingen ook niet.
We hebben daar een hostel bezocht dat gebouwd is voor mannen, maar nu wonen er gezinnen. We hebben wat rondgelopen in deze wijk met een vrouw waarvan ik de naam ben vergeten. Zij liet ons enkele 'woningen' zien. Erg klein, betonnen muren en je kijkt zo tegen de dakbedekking aan. Er wonen grote gezinnen. En als er geen ruimte was, maar nog wel een plekje naast het blok, werd er van metalen platen een hokje naast gebouwd waar de kinderen en kleinkinderen dan konden wonen. 's Zomers veel te warm, 's winters te koud.
Daarna naar de enige straat ter wereld, Vilakazistreet, waar twee Nobelprijs winnaars gewoond hebben: Nelson Mandela en Desmond Tutu. Nog even gestopt bij het monument voor Hector Pieterson, de jongen die tijdens de protestmarsen van 16 juni 1976 werd vermoord.

We hebben Wil opgehaald en zijn wat gaan drinken aan het Nelson Mandela Square. Hier zagen we ook een andere kant van Johannesburg. De welvarende kant. Na deze afscheidsborrel hebben we genoten van een heerlijke maaltijd bij Joop en Wil thuis.
Daarna was het toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan....

We zijn nu weer thuis en kijken terug op een fantastische reis, waarin we veel gezien, gedaan en ontmoet hebben. Vooral dat ontmoeten was soms heel bijzonder. De B&B’s waar wij zo gastvrij werden ontvangen, de mensen onderweg en niet in de laatste plaats Joop en Wil Lensink. Daar zijn wij heel hartelijk ontvangen en hebben veel gezien van de projecten die mede worden gefinancierd met het geld van het oud papier uit Zuidwolde. Wij hebben veel respect voor de wijze waarop Joop zijn werk doet onder soms moeilijke omstandigheden.

Het was leuk om dit dagboek bij te houden ondanks dat het soms lastig was om alle indrukken te ordenen en te verwoorden. Jullie reacties zijn door ons met veel plezier gelezen.

Baie dankie!